Rok w chmurach

Za kilka tygodni mija rok od mojego pierwszego lotu jako personel pokładowy. Ci którzy śledzą  mojego bloga trochę dłużej, doskonale pamiętają moje zmagania ze słabościami przed rozmową kwalifikacyjną - a później strumień łez po nieudanej rekrutacji. Koniec końców, znalazłam swoje miejsce w samolocie. A dokładniej  w Airbusie A320. Ten rok przeleciał mi w ekspresowym tempie, między jednym, a drugim lotniskiem. Bogaty w doświadczenia - zarówno te pozytywne, jak i negatywne.

Teraz już wiem, że rok temu się nie pomyliłam. Marzyłam być stewardessą i wiedziałam, że jest to praca dla mnie. Te 365 dni tylko mnie utwierdziło w tym przekonaniu. Jestem przeszczęśliwa z wyboru zawodu dla siebie. Nie wyobrażam sobie prowadzić teraz innego życia zawodowego, na przykład siedzieć w biurze. Z moją energią, jest to niewykonalne!

Uwielbiam pić kawę na schodach prowadzących do samolotu, na lotnisku podczas przerwy w pracy. W słońcu, często przy morzu, z charakterystycznym wakacyjnym zapachem w powietrzu. Dla tych momentów, warto czasami wstać o pierwszej czy drugiej w nocy. Przez te 365 dni wypiłam już kawę na Korfu, Rodos, Kos, Antalyi, Fuerteventurze, w Hurgadzie, Sharm El Sheikh, Marsa Alam, Mombasie i wielu, wielu innych. Tak, zdecydowanie kocham ten zawód!

Gdy pracujesz jako stewardessa, morze i palny widujesz na co dzień ;)

Nie będę idealizować tej pracy. Ma ona swoje wady. Problemy z pasażerami, to nie legenda. Kłótnie, nawet bójki się zdarzają, nie wspominając już o osobach, które wypiją przed lotem o jeden kieliszek za dużo. Opóźnienia, awarie, konflikty, nawet między załogą, są nieodłączną częścią tego zawodu. Chcąc nie chcąc, muszę je akceptować. Ale takie przywary, przy plusach – nie mają szans.

W najbliższym czasie planuję dodać jeszcze kilka postów związanych z moją pracą, nie będziecie mieć mi tego za złe ? ;)